Dag 12: Familiedag

Deze dag ben ik opgestaan vol onzekerheden. Gaan we het huis vinden waar mijn opa en oma jarenlang gewoond hebben? Staan we als we het vinden voor een gesloten hek of kunnen we misschien binnen een kijkje nemen? Ik weet het niet. We hadden van mijn oom en tante het adres gekregen waar het zou moeten zijn. We gaven het door aan de taxichauffeur en die wist de straat moeiteloos te vinden. Het enige lastige was de volgorde waarin de huizen waren genummerd. Dit gaat net iets anders dan in Nederland zullen we maar zeggen. Na veel gevraagd te hebben aan mensen in de straat kwamen we aan bij het juiste adres. Of wat het zou moeten zijn. Het bleek een testcentrum te zijn geworden van de marine. Dat is al een heel leuk feit aangezien mijn opa bij de marine had gezeten. Toen we bij de wachtpost vroegen of we bij het goede adres waren bevestigde hij dit. Hij was erg enthousiast dat wij geïnteresseerd waren en vroeg ons te wachten in het voorportaal. Hij haalde de commandor in chief erbij en ook hij vond het heel leuk dat we een kijkje kwamen nemen. Zo kregen we dus een rondleiding in wat ooit het huis van mijn opa en oma is geweest. Het bleek erg groot te zijn in tegenstelling tot het huisje in de witte wijk waar mijn opa en oma in Nederland in kwamen te wonen. De man vertelde tevens dat e marine haar intrek in de jaren 70 had genomen in het gebouw. Mijn opa en oma kwamen in de jaren 50 naar Nederland. De chef vertelde dat sindsdien elk lid die voor de eerste keer er overnachtte droomde van een Nederlandse vrouw. Ze hebben het later laten beschilderen door een kunstenaar wat nog steeds in een van de vertrekken van het huis hangt. Super apart verhaal natuurlijk! Mijn oom vertelde dat bij hun ouderlijk huis altijd een gigantische mangoboom stond. Deze staat er nog altijd en is op aandringen van de marine niet weggehaald door de gemeente. Na lang met de mannen gepraat te hebben (iedereen van het testcentrum kwam kijken) zijn we vertrokken naar de militaire begraafplaats. Daar aangekomen hebben in de registers gekeken of hier familieleden waren begraven. We vonden vermoedelijk familie van mijn oma die gestorven waren in de jaren 40. En toen kwam plots ene Albertus Felix voorbij. Gestorven in 2000. Geen standaard Indonesische naam zou je zeggen. Is er dan toch nog een bloedlijn in Indonesië? (We zijn er in het verleden vanuit gegaan dat er geen familie meer woont) We schreven het adres op en zoeken dit in Nederland uit. Vervolgens liepen we over de militaire begraafplaats wat erg indrukwekkend was op deze toch wel bloedheet dag. We kregen informatie over dit ereveld in het Nederlands door een oude man die half Indonesische half Nederlands was. Heel toevallig weer dat de achternaam van deze man net als Esmee ook eindigde met Pol. Hierna hebben we het verleden achter ons gelaten en zijn we doorgereden naar house of sampoerna, waar de traditionele Kreteksigaretten worden gemaakt. Naast het museum aten we onder andere aardappelkroketten en bezochten we het museum. Daarna gingen we terug na het hotel en pakte Esmee in het restaurant tegen ook ver het hotel witvis. Dacht ze. Nog steeds wordt ze s'nachts zwetend wakker van de gebakken vis die er van binnen uitzag als een grijzig losvallend geheel. Niet heel erg smakelijk dus. Daarna hebben we met enorm veel pijn en moeite met een gebrekkig Engels sprekende meneer over de telefoon afgesproken dat hij ons de volgende ochtend opkwam halen om 9 uur. Dit zou ons 200.000 rupiah kosten in plaats van de 750.000 rupiah die het hotel ons aanbood.