Dag 5 en 6: Bandung

Op dit moment liggen we moe en voldaan in ons bedje. We gaan dromen over alle mooie dingen die we hebben gezien. Nu krijgen jullie te horen wat we allemaal hebben gedaan.
Het begon allemaal gisterenmorgen om 7 uur toen we onze backpacks moesten inpakken. Alleen maar chaos en haasten om vervolgens snel te ontbijten en om 8 precies op tijd uit te checken en opgehaald te worden door de taxi op weg naar Bandung. We hadden met de chauffeur afgesproken dat we over de puncakpas gingen waarover werd gezegd dat dit een slingerweg was door de bergen waarbij theeplantages te zien zouden zijn. Tijdens de reis, die overigens 5 uur bleek te duren vanwege de vele 'traffic jams', bleek inderdaad dat er enorme weelderige theeplantages te zien waren. Vanwege het gebrekkige Engels van de chauffeur (en misschien ook van ons) zijn we niet gestopt om goede foto's te maken. Uiteindelijk kwamen we om 1 uur aan bij het amaroossa hotel. We hebben onze tassen toen weggezet en zijn de stad ingegaan. De stad blijkt bekend te staan vanwege haar vele factory outlets en zijn we snel gaan kijken. Esmee had een hele mooie (maar totaal niet praktische) tas bij zich die al snel kapot ging dus waren we al een paar dagen op zoek naar een nieuwe. Die vonden we al snel in het 'heritage'. Ook kochten we een traditionele batik shirt en wat andere kleding. Tussendoor zijn we in het naastgelegen restaurantjes gaan eten waar we een lekker bord nasi goreng voorgeschoteld kregen voor maarliefst 18.000 rupiah (€1,25). Daarna zijn we teruggegaan naar het hotel en hebben we ingecheckt. Toen we onze hotelkamer opende werden we verwelkomd met een van meneer Mozart zijn nummers. Dit hotel bleek overdreven chique te zijn. S'avonds zijn we wat gaan eten op de bovenste etage van een shoppen mall waar veel lokale mensen dagelijks eten. Hier kon je bij verschillende balies eten halen. Hoe dit concept precies in zijn werk ging wisten we niet en meneer Anton, een plaatselijke ambtenaar die met zijn gezin ook uiteten was, wilde ons graag helpen. Na een tijdje met de man gesproken te hebben bleek dat hij voor de regering werkte en graag hielp als iemand ergens niet uit kwam. Hij introduceerde zijn gezin en gaf ons zijn nummer voor noodgevallen. Daarna zijn we naar een fontein geweest en zijn we teruggegaan naar ons hotel. De volgende dag zouden we een van de grootste bezienswaardigheden van Java gaan bezichtigen: de tangkuban perahu krater.

Vanmorgen zijn we om half 7 uur opgestaan en hebben we ons klaargemaakt voor een drukke dag. Om 7 uur zijn we netjes opgehaald door een chauffeur (die we de vorige dag om 23 uur hadden geboekt voor maarliefst 12 hele uren) en zijn we vertrokken naar de befaamde krater van een vulkaan die vorig jaar nog een kleine uitbarsting had. De man was op deze vroege ochtend al erg spraakzaam en kon bewonderenswaardig aardig Engels. Hij liet tijdens de trip naar de krater, die ongeveer 1,5 uur duurde, allerlei dingen zien en gaf er informatie over: bijvoorbeeld over de vele gebouwen in Bandung die door Nederlandse architecten ooit zijn ontworpen. Vervolgens reden we door de bergen en kwamen we aan bij de krater. We moesten maarliefst 635.000 rupiah afrekenen om met de auto de berg op te rijden naar de top van de tangkuban perahu. Daar aangekomen (we waren een van de eersten) werden we bedolven door gidsen en verkopers die allerlei dingen van ons moesten. Algauw kwam een man naar ons toe die Nederlands kon en verzekerde ons dat we gratis gebruik konden maken van zijn diensten omdat hij voor de overheid werkt. Hij maakte foto's van ons bij de krater en gaf ons veel informatie over de vulkaan. Na een lange wandeling met indrukwekkend uitzicht en vele prachtife foto's liepen we terug naar de auto. Daar bleek dat de man alleen armbandjes mocht verkopen en 10% commissie kreeg van zijn opbrengsten. Fooien mocht hij niet aannemen als gids. Dus of we een van zijn armbandjes wilde kopen want hij had verder geen werk en 4 kinderen thuis zitten. Voelt u al mee met deze zielige meneer? Wij wel in ieder geval en kochten een van zijn armbandjes voor 150.000 rupiah. Hij kreeg dan immers maar 15.000 (€1,10). Toen we weer in de auto zaten hebben we een tijdje moeten wachten voordat we konden vertrekken. Onze chauffeur kwam namelijk niet meer bij van het lachen. Tering oplichters daar. Inspelen op je gevoel zielig hoor. Zo dat is er weer uit. We gaan verder. Daarna zijn we verder gereden naar Ciater waar warmtebronnen zouden zijn. Toen we aankwamen bleek het een enorme attractie te zijn voor de lokale bevolking die van hun laatste dagen vakantie genoten. We hebben daar lekker met onze pootjes in het hete water gezeten wat een helende werking zou hebben op je huid. Dat was erg lekker. Wel bleken wij ook een attractie te zijn want we werden continu aangekeken en er werd over ons gepraat. Tussen neus en lippen door iedere dag moeten we wel op de foto omdat een oude man met ons op de foto wil of omdat een jongen graag zijn vriendin met mij om welke reden dan ook op de foto wil hebben. Er zijn feitelijk ook maar weinig toeristen die Java bezoeken. Na Ciater uit te zijn gereden hebben we geluncht in een Japanse hut met panorama uitzicht en gingen we naar een waterval. Aangekomen bij de waterval bleken er verschillende apen te zijn waar Esmee in een klap verliefd op werd. Esmee heeft daarom verschillende mooie foto's en filmpjes gemaakt van deze rotzakken. Daarna zijn we 800 meter op de trappen naar beneden gelopen en mooie foto's gemaakt van de waterval. De chauffeur vroeg of hij ook mee mocht en dat leek ons een leuk idee. Hele vriendelijke gast die Riza. Beneden hebben we van een prachtig uitzicht genoten van de waterval (we stonden in een soort vallei). Daarna moesten we natuurlijk weer 800 meter omhoog en nu bleek dat meneer Riza de afgelopen 20 jaar niet meer heeft gesport en hij rookt bovendien. Hierdoor duurde het zo'n 40 minuten langer voordat we boven waren. Eg grappig hahaha. We zaten voortdurend grappen om Riza te maken waar hij vooral zelf erg hard om moest lachen. Daarna zijn we terug naar Bandung gegaan en hebben we nog een massage genomen bij Atrium. Saillant detail: de massage vrouw begon mij tijdens de massage op plekken te masseren waardoor ik me ging afvragen of we wel bij de goede waren. Het zou toch wat zijn dat je in het hokje naast je vriendin een massage met happy ending krijgt. Daarna heeft Riza ons afgezet bij het hotel en hebben wij hem met een leuke fooi bedankt voor zijn bewezen diensten. Deze avond hebben we gegeten bij een Nederlands getint restaurant. Hier gebeurde helaas weer wat vreemds. Tijdens het eten tikt Esmee mij aan. Ik denk wat is dit nou weer. Zit er een Indo achter ons met een rode band om zijn arm met een groot hakenkruis erop. Esmee was aardig kwaad vanwege deze jongeman en we zijn snel daarna weggegaan. Nu ben ik eindelijk klaar met mijn verhaal en ligt Esmee al lekker te slapen. Waarschijnlijk droomt ze over alles wat ik zojuist verteld heb. Morgen zullen we om half 7 vertrekken naar het cs van Bandung en zullen we om half 9 de trein pakken naar Yogyakarta. Deze reis zal ongeveer 8 uur duren. Waarschijnlijk zullen de foto's van dit verslag morgen op de blog komen. Ik ga nu slapen nog 5.56 uur voor de wekker gaat. Op z'n Fries zeggen we dan Oet Morn! Ofzoiets....